Terapia polega na pracy z ciałem pacjenta, gdzie za pomocą subtelnego dotyku wyczuwa się napięcia i nieprawidłowości w strukturach i ruchach tkanek, a także kości całego systemu czaszkowo-krzyżowego.
Terapią czaszkowo-krzyżową działamy na ciało poprzez rozluźnienie powięzi otaczających narządy oraz oponę twardą rdzenia kręgowego i mózgu, która wyściela wnętrze czaszki i kanał kręgowy.
Zabieg polega na wyczuciu w pierwszej kolejności rytmu czaszkowo-krzyżowego, czyli rytmu produkcji i absorpcji płynu mózgowo-rdzeniowego. Płyn ten gwarantuje fizjologiczne pole, w którym mózg i system nerwowy mogą się rozwijać, żyć i funkcjonować.
Terapeuta w czasie zabiegu wykonuje konkretne układy terapeutyczne dotykając pacjenta w różnych miejscach: na czaszce, klatce piersiowej, kości krzyżowej, stopach – delikatnym dotykiem, który pozwala na rozluźnienie tkanek miękkich i kostnych w obrębie ukł. czaszkowo-krzyżowego (zespołu membranowego opony twardej mózgu i rdzenia kręgowego i przyczepionych do niej struktur kostnych: czaszki, kręgosłupa szyjnego i kości krzyżowej).
Duża część technik skierowana jest na przywrócenie naturalnego, wzajemnego ruchu kości czaszki i elastyczności membran otaczających mózgowie. Terapia może być również skierowana lokalnie np. wokół stawu kolanowego, stopy lub szczęki. W ten sposób zabieg kranialny uwalnia różne ograniczenia i dysfunkcje w ciele i przywraca ruchomość, dając odczucie rozluźnienia i dobre samopoczucie. Pacjent po zabiegu jest wypoczęty, zaś w przypadku gdy następuje rozwiązanie traumatycznego przeżycia, terapii mogą towarzyszyć mimowolne ruchy ciała, drgania, zmiany rytmu oddechowego, reakcje emocjonalne typu śmiech, płacz.
Zasadą przyjętą podczas terapii jest minimalna ingerencja ze strony terapeuty przy maksymalnej inicjatywie i zaangażowaniu systemu pacjenta w procesie leczenia.
Terapeuta stosuje tzw. „techniki zaciszania” wzmacniające zasoby własne organizmu, trakcję opony twardej, dekompresję kości krzyżowej czy też odblokowuje szwy czaszkowe. Podczas wykonywania układów terapeuta jest
w stanie cofnąć objawy lokalnej niedyspozycji tkanki, oddziaływać na odległe narządy i cały układ homeostazy organizmu. Terapia czaszkowo-krzyżowa stwarza możliwości do pracy z traumą różnego pochodzenia.
WSKAZANIA:
1) ból
2) obrzęk
3) schorzenia:
• narządu ruchu (zmian zwyrodnieniowych i pourazowych)
• układu nerwowego (migreny, przemęczenie, nadpobudliwość, padaczka, depresje, nerwice, zaburzenia snu, stany po śpiączce mózgowej, udary)
• układu hormonalnego (zaburzenia miesiączkowania niektóre rodzaje niepłodności, cukrzyca)
• układu trawiennego (bóle czynnościowe, zaparcia, biegunki, kolki)
• układu odpornościowego
• traumy okołoporodowe dziecka i matki
• stany wymagające manipulacji w obrębie kości czaszki (np. interwencja stomatologiczna, chirurgiczna)
• schorzenia u dzieci (MPDz, ADHD, autyzm, wcześniactwo)
PRZECIWWSKAZANIA:
• krwotoki, krwawienia wewnętrzne w toku,
• aktywny wylew, zawał
• 3 pierwsze miesiące ciąży, przy zagrożonej ciąży, ciąża in vitro
• wysokie, skaczące ciśnienie
• jaskra (nie stosować zaciszania na głowie CV3, CV4)
• pod wpływem używek
• żylaki i zakrzepy
• choroby psychiczne
TERAPIA CZASZKOWO-KRZYŻOWA U NIEMOWLĄT
Dzięki naturalnego przystosowaniu, po wyjściu z kanału rodnego noworodkowi otwierają się płuca, żeby mógł on po raz pierwszy zaczerpnąć powietrza.
Ciśnienie płuc na kręgosłup uruchamia pływ czaszkowo-krzyżowy, porównywalny do napędu, w którym ruch płynu mózgowo-rdzeniowego wspomaga pełne „otwarcie” kości czaszki i całego ciała tuż po urodzeniu. Ogromne ciśnienie, strach przed nieznanym, a czasami nieprzyjazne dziecku metody wspomagania akcji porodowej mogą zaburzyć ten proces. W czaszce jest określona przestrzeń. Bez względu na rozmaite problemy organizm próbuje ją zachować, żeby zapewnić prawidłowy wzrost
i rozwój mózgu. Im więcej problemów, tym więcej siły i energii musi być wykorzystanych na jej zachowanie. Zadaniem terapeuty czaszkowo-krzyżowego jest przywrócenie tej optymalnej, wrodzonej przestrzeni.